ีเราแอบชอบรุ่นพี่คนนึงคอนม.4พี่เขาคือรักแรกพบ ตอนแรกก็ไม่ถึงกับรักแค่ชอบแต่พอนานไปความรู้สึกก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนกลายเปนความรักในที่สุด... ตอนแรกเราไม่รู้จักชื่อพี่เจาหรอ เก็นพี่เขาสพายกระเป๋าสีแดง...เลยเรียกพี่เขาว่า...พี่กระเป๋าแดงจนถึงทุกวันนี้ แฟนเพื่อนสนิทเราเปนเพื่อนกับพี่กระเป๋าแดงเราเลยรู้ข้อมูล พี่เขามาบ้าง. พี่เขาเปนกัปตันทีมฟุตบอลของโรงเรียน. อยู่ห้องวิทย์คณิต เล่นกีฬาเก่งยังๆไม่มีแฟน เราเลยไปหสเฟสบุคพี่เขาผ่านไป๒สัปดาพี่เขาก็รับ@ผ่านไปอีก๑สัปดาห์พี่เขาก็ขึ้นสถานะกับผญม.๔คนละรร. พี่เขาเจอผญ. คนนี้มนเฟสบุค ตอนนั้นคือเสียใจมากร้องไห้จนตาบวม เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับที่หน้าอก หายใจไม่เต็มปวด รู้สึกเหมือนโดนทุบแรงๆลงไปที่กลางอกตอนเช้าไปรร. ก็เจอพี่เขาเราเจอกันแทบทุกวันเช้ากลางวันเย็น เราชอบแอบมองพี่เขาจากที่ไกลๆ ชอบนั่งรอพี่เขากลับบ้านที่ศาลาอาคาร๒ ช่วงแรกพี่เขาซ้อมบอลเราก็ชอบไปนั่งดูพี่เขาแต่พี่เขาไม่รู้หรอก วันที่แข่งขันยุวดีคัพ(แข่งเตะบอล)พี่เขาลงแข่งด้วยได้ยินข่าวว่าแฟนพี่เขาจะมาวันนี้ ทีมพี่เขาลงแข่งแล้วแต่นี้พี่เขานังไม่มาเลยคงไปจู๋จี๋กัลแฟน พอพี่เขามาถึงครึ่งสองพี่เขาขาก็อ่อนลงยวบเลยไอ้ผมนี่ยิ่งคิดไปไกล ตอนนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาเลย และพี่เขาก็มาจู๋จี๋กันต่อที่ข้างหลังเรายืนห่างกันแค่สองสามเมตรเองมัรเจ็บปวดสุดๆอะ
วันปัจฉิมซื้อดอกกุหลาบมา๓ดอกกะจะให้พี่เขาแต่พี่เขาเมินเรารู้แย้และเต็บปวดมากเลย เวลาผ่านไปหนึ่งปีพี่เขาก็เลิกกับแฟนไป เราก็ยังรักพี่เขาอยู่อ๋อลืมบอกไปพี่เขาลบเพื่อนเราแล้ว หลังจากที่พี่เขาเลิกกับแฟนเวลาผ่านมาอีก๕เดือน มันเปนวันเกิดพี่เขาพอดีเราเลยไปHBDพี่เขาในเฟสบุค ทั้งๆที่ไม่ได้เปนเพื่อนกันพี่เขางงมาก เรา;HBDค่ะพี่กระเป๋าแดง. พี่เขาตอบ;พี่เคยสพายกระเป๋าแดงด้วยหรอ??
หลังจากนั้นพี่เขาก็มา@เราใหม่เราด็ไม่รู้ว่าพี่เขารู้จักเรารึปล่าว..... และผ่านมาอีกครึ่งปีพี่เขาจะขึ้นปีสองเราก็บอกพี่้เขาทุกความรู้สึกพี่เขาบอกว่า. "555+พี่ไม่โกรธหนูหรอกยังดีเสียอีกที่มีคนมาปลื่มพี่ด้วย"
ผ่านไปไม่นานเราก็ไม่อันเฟรนด์พี่เขาเพราะ มันรู้สึกทรามานพี่เขาก็คบกับเด็กในรร.ของเรา.คบกัน๔เดือนก็เลิกกันไปเรา. เราส่งข้อความเฟสไแหาพี่เขาขอพี่้เขาว้าถ้าหนูสอบทุนเรียนต่สงประเทศได้พี่ไปส่งหนูที้สนามบินได้ไหมคะพี้เขาตอบมาว่า:คับๆได้ๆ
เราพยายามมากกับการสอบครั้งนี้ อ่านหนังสือถึงเช้าทุกวันและในที่สุดผลก็ปรากฏว่า. เราทำไม่ๆได้สอบไม่ผ่าน และเราก็ไม่ได้เจอพี่เขาเลย จนวันนี้พี่เขาจะขึ้นปี๓ แล้วเราก็ยังเลิกรักพี่เขาไม่ได้ทรมานทุกครั้งที่คถ. เจ็บปวดทุกครั้งที่ใครพูดถึงเขาความจริงเราพึ่งมารู้ตอนม.๖ว่าเพื่อนใหม่อีก๒คนก็ชอบพี่เขาพวกเขาพูกถึงเขาตลอดเราอะโคตะเจ็บเลย