เราบอกชอบเขาไปแล้ว.. และ..

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
มโนจุง

เราบอกชอบเขาไปแล้ว.. และ..

โพสต์ โดย มโนจุง »

เราบอกเขาไปแล้ว
เมื่อวันศุกร์ที่ 20 ที่ผ่านมานี้เอง มันเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้บอกเขาในฐานะของนักเรียนของโรงเรียนเรา เพราะมันเป็นวันสุดท้ายของการเรียน (ไม่นับวันสอบ) เราบอกเขาไปอ่านจดหมาย เพราะมันเป็นวิธีที่เราสามารถบอกความรู้สึกของเราได้ชัดเจนที่สุด เราเขียนทุกอย่างที่อยากให้เขารู้ลงไป บอกเขาว่าทำไมเราถึงได้ชอบเขา และบอกว่าเราคิดถึงเขาแค่ไหนตอนที่ไม่เห็นเขา บอกเขาอีกด้วยว่าขอให้เขาเป็นคนที่ดี เราอยากให้เขาเจอเรื่องดีๆในชีวิต เราเข้าใจถ้าเขาไม่ชอบเรา

แต่ตอนแรกเขาไม่กล้าอ่าน เพื่อนเราบอกมาแบบนั้น
เพื่อนเราคนนั้นสนิทกับเขามาก เขาเลยมาขอให้ช่วยอ่านให้ (ตอนแรกเราก็รู้สึกแย่นิดๆ แต่เราเข้าใจว่าทำไมเขาถึงกลัว555) เพื่อนเราคนนี้รู้มานานแล้วว่าเราชอบคนนั้น ก็เลยไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ เธอก็อ่านให้ แล้วจากที่พวกเขายิ้มๆกันตอนแรก พวกเขาก็ร้องไห้
เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องร้องไห้ เพื่อนคนที่อ่านให้เขาฟังบอกเราว่า 'เราไม่รู้ น้ำตามันไหลเฉยๆ'
ส่วนเขา (เราคุยกันทีหลัง) บอกว่า 'มันซึ้ง เราขอบใจมากนะ จริงๆ'

เรายอมรับว่ารู้สึกดี อย่างน้อยเขาก็เข้าใจ อย่างน้อยความคิดถึงของเราก็ส่งไปถึงเขาสักที หลังจากทรมานมานาน 555555 พยายามเก็บไว้ในอกนี่มันก็เหนื่อยนะ พอตอนนี้รู้สึกโล่งอกไปเยอะ

แต่จะทำยังไงดี เรายังชอบเขาเหมือนเดิม ยังฝันถึงเขาเหมือนเดิม

เราคิดว่าวันที่เราเจอหน้ากันอีกครั้งมันจะง่าย
แต่ไม่เลยยยย ไม่ง่ายเลยสักนิด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครกันแน่ที่หลบหน้าใคร 5555 ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คิดว่าคุยกันรู้เรื่องแท้ๆ

เราไม่ได้หลบหน้าเพราะไม่อยากคุยกับเขา และเราก็มั่นใจว่าเขาไม่ได้หลบหน้าเราเพราะไม่อยากคุยกับเรา
เพราะเราสบตากันบ่อยมากๆ แบบบ่อยมากๆ
แต่ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมตอนที่เขาเดินมาใกล้ๆ เราถึงเลือกเดินหนีเสียงั้น
แล้วก็ไม่รู้ทำไม ตอนที่เราจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาก็เดินหนีเหมือนกัน
โอ๊ยยยย โคตรอึดอัดเลย

แต่... เมื่อวานตอนที่เราเห็นดอกกุหลาบตกที่พื้น แล้วพูดว่า 'น่าสงสารจังเลยดอกนี้'
เขาก็เดินมาเก็บดอกนั้นขึ้นมา แล้วพูดว่า 'น่าสงสาร ไม่มีใครสนใช่มั้ย เดี๋ยวมาอยู่กับเรานะ เราจะดูแลเธอเอง'

นี่เขาชวนคุยรึเปล่า?
เราไม่รู้ เพราะเราไม่กล้าสบตากับเขาเลย

อายเหรอ? มันก็ไม่เชิง เราไม่รู้ทำไมถึงต้องหลบหน้าด้วย
เราอยากคุยกับเขาใจจะขาด

ตอนที่เราติวภาษาอังกฤษให้กับเพื่อนคนอื่นๆ เขาก็เดินเข้ามาเนียนฟัง เนียนตอบด้วย เราดีใจมาก และกำลังจะสอนต่อ แต่เขาก็เดินหายไปอีก... สงสัยมันจะน่าอึดอัดเกินไปจริงๆ

เราไม่รู้สึกเสียใจที่บอกเขา ไม่เลยซักนิด
แต่เราเสียใจที่มันกลายมาเป็นแบบนี้
ทำยังไงเขาถึงจะคุยกับเราได้อีก เราควรจะเริ่มต้นบทสนทนาว่าอะไร? เราควรจะทำยังไงต่อไป?
เราไม่รู้ เราสับสน
เหลือเวลาที่จะได้มองหน้าเขา และได้คุยกับเขาอีกแค่สองวัน
หลังจากนั้นเราคงต้องแยกย้ายกันไปคนละทาง เขาเรียนที่มหิดล ส่วนเรา...ก็คงจะไปตามทางของเรา

อ้อ แล้ววันนี้ ตอนที่เขาถ่ายรูป เขาถ่ายกลุุ่มเรา เราก็พยายามที่จะเสนอหน้าเขาไปถ่ายรูปด้วย พอเขาเห็นเรา เขาก็ทำหน้าเจื่อนๆ น่าสงสารมาก เราไม่อยากให้เขาเป็นกังวลเลย

โอ๊ยยย จะเห็นแก่ตัวหรือจะใจดี เลือกเอาสักอย่างเด๊ะ -_- #ด่าตัวเอง
นี่ถ้าไม่สนใจใคร เราจะดึงมันไปคุยด้วยเลย
แต่สงสารเหมือนกัน

เราควรจะทำยังไงดีคะ?


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 09:46.