คำถามที่ตอบไม่ไ

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
บอกไม่ได้

คำถามที่ตอบไม่ไ

โพสต์ โดย บอกไม่ได้ »

ตั้งแต่เด็กทุกคนจะบอกกับฉันเสมอว่า ต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่นะ ต้องทดแทนบุญคุณต่อผู้มีพระคุณ ต้องรักพ่อแม่มากๆเพราะมีท่านเพียงเท่านั้นที่จะอยู่กับเราเสมอตลอดไป
ฉันเชื่อทุกคนเสมอ และปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอดแม้จะยังเด็กฉันเป็นเด็กที่ซื่อตรงมากๆปฏิบัติอย่างหุ่น โดยเฉพาะต้องเชื่อพ่อแม่ ฉันเชื่อในเรื่องนี้และไม่เคยคิดจะเข้าใจความรักในแบบอื่นเช่นเพื่อน หรือคนรักฉันมักจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดไม่ยืนนาน พ่อแม่ฉันมักจะทะเลาะกันเสมอ พ่อกินเหล้า ติดพนัน ไม่ค่อยทำงาน ส่วนแม่ก็จะทำงานเครียดเรื่องเงินจนทะเลาะกัน ตอนนั้นฉันกอดตุ๊กตาไว้ไม่รู้สึกอะไรเลยกับการที่พ่อแม่ทะเลาะกันและแม่ต้องร้องไห้อาจเพราะฉันเด็กมากๆ จึงไม่เข้าใจ ที่ฉันเข้าใจอย่างเดียวในชีวิตคือ ฉันรักพ่อแม่ยิ่งกว่าชีวิต
พอเริ่มโตชั้นประถมแม่ก็มีน้องชาย แม่ก็ยิ่งทะเลาะกับพ่อเรื่องเงิน แยกกันอยู่สุดท้ายก็มาอยู่ด้วยกัน ฉันที่โตพอแล้วก็เริ่มเข้าใจอะไรมากยิ่งขึ้น ฉันรู้สึกว่าแม่รักน้อง แม่บอกว่าน้องยังเล็ก
แม่มีน้องอีกสองคน
พ่อกับแม่เลิกและคบกันบ่อยๆ พอคบกันก็ทะเลาะกัน แม่จะเข้ามาบอกกับฉันว่า ที่แม่ทนก็เพื่อลูกเท่านั้น ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วง เป็นภาระ ทำได้แค่เป็นที่ระบายให้แม่ ฉันจึงคิดว่าตัวเองต้องเข้มแข็งไม่แสดงด้านอ่อนแอเพราะมันน่าอับอายเกินไป ต้องไม่ให้ทุกคนทุกข์ใจ ถ้าจะร้องต้องกลั้นน้ำตาให้อยู่แอบมาร้องไห้คนเดียว เหมือนตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกันฉันก็นอนฟังในห้องนอนพร้อมกับน้องซึ่งหลับไปแล้ว น้ำตาของฉันไหลออกมา ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก หมอนของฉันชุ่มไปด้วยน้ำตาจนจ้องพลิกกลับมานอน และต้องคอยสำรวจหน้ตัวเองว่าเหลือคราบน้ำตามั้ย ทุกคนจะรู้มั้ยว่าฉันร้องไห้ ฉันเป็นแบบนี้แทบทุกวันบางครั้งน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม? ก็ทั้งที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บ ไม่หายใจติดขัดแบบที่คอตีบตัน ทำไมน้ำตาถึงยังไหลออกมา ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันรู้ฉันรักท่านหมดหัวใจ ถึงแม้คุณแม่จะรักน้องมากกว่า
จนกระทั่งพ่อแม่เลิกกัน
จริงๆต้องแยกกันอยู่มีลูก4คนแบ่งคนอายุเยอะหน่อยไปให้พ่อสองคน อีกสองคนให้แม่เลี้ยงแม่ก็มีคนใหม่ย้ายไปอยู่ไกลจากฉัน คืนแรกมันทรมานมาก มองไปทางไหนบ้านก็เงียบ พ่อก็ไม่อยู่มีแต่น้องชายเล็กๆกับยาย ความทรงจำมันแล่นผ่าน ฉันยังจำวันเกิดของฉันคุณแม่และคุณพ่อบอกกับฉันว่าแม่กับพ่อไม่ค่อย มีเงินเราให้ของขวัญลูกได้แค่นี้ ฉันตอบไปว่าไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็พอแล้วฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันมีความสุขขนาดไหน
พอตกกลางคืนมาฉันก็จะแอบร้องไห้ในห้องนอนกับน้องที่หลับไปแล้วพ่อก็กลับบ้านดึก กินเหล้า ตอนพ่อมาเจอฉันร้องไห้ คงเพราะฉันกลั้นเสียงไม่เงียบพอพ่อก็บอกว่า คิดถึงมันก็ไปอยู่กับมันไป ฉันยิ่งร้องไห้หนักจนกลั้นต่อไปแทบไม่ไหว ฉันเจ็บ กลัว มืด ฉันอยู่คนเดียว เหงา ทรมาน ฉันร้องไห้จนอยากอาเจียนเผลอหลับไปและก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่หมอนฉันเปียก
ฉันสกัดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกตัวเองไว้(ยังประถมอยู่) บอกกับตัวเองว่าการแสดงอารมณ์เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ จนกระทั่งแม่กลับไปอยู่บ้านแม่จึงพาฉันไปเสาร์อาทิตย์กับน้อง ที่นั่นมีครอบครัวที่เฮฮา ตอนอยู่ที่บ้านสีหน้าที่ฉันจะไม่ปิดกลั้นไว้คือ การหัวเราะ ส่วนความรู้สึกสนุก หรือการยิ้มฉันจะไม่แสดงออก ที่โรงเรียนฉันจึงไม่ค่อยมีเพื่อนเพื่อนของฉันจริงๆคือหนังสือ
พอแม่เห็นว่าฉันอยากอยู่กับแม่ จึงเรียกพ่อให้มาคุยกันที่บ้านแม่มีครอบครัวของแม่อยู่ด้วย ตอนกลางคืนพอพ่อมาถึงนั่นจะเป็นวันที่ฉันไม่มีวันลืม บรรยากาศกดดัน พ่อแม่เริ่มขึ้นเสียง แม่อธิบายว่าฉันอยากอยู่กับแม่ พ่อก็ถามว่า ลูกอยากอยู่กับใคร ฉันกลัวไม่กล้าตอบได้แต่นั่งก้มหน้า aก็เข้ามาพูดว่า ไม่เป็นไรหรอกพูดมาเลย ฉันตอบพ่อไปเบาๆทั้งๆที่นั่งก้มหน้าไปว่า แม่ พ่อฉันก็พูดเสียงดังว่า
ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาเป็นพ่อลูกกันแล้ว เราตัดพ่อตัดลูกกัน
ได้ยินแค่นั้นฉันก็ปล่อยโฮไปทันที เสียงสะอึกสะอื้นของฉันและท่าก้มหน้าร้องไห้จะเป็นจะตายมันน่าสมเพชมาก ฉันได้ยินaเข้ามาพูดว่าไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรยังไงพ่อลูกกันก็ตัดไม่ขาด แค่นั้นแล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลยมีแค่เสียงร้องของฉัน
แน่นอนฉันรักพ่อมากแต่ฉันก็อยากได้ความอบอุ่นจากแม่
ฉันเสียเหตุผลในการมีชีวิตไปทีละน้อย ฉันถามตัวเองว่าฉันมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ทำไมมันถึงว่างเปล่าอย่างนี้ มีอะไรหายไปรึเปล่า ถ้าฉันหายไปฉันจะยังรู้สึกว่างเปล่ามั้ย แล้วถ้าฉันหายไปฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามันว่างเปล่า ตาของฉันมันมืดมนทุกครั้งที่จ้องกระจก ฉันแทบไม่เหลือใครที่ไว้ใจ นอกจากแม่ หน้าของฉันไม่แสดงอารมณ์มากขึ้น ฉันเริ่มคิดว่าถ้าไม่มีอารมณ์ของมนุษ์ย์ก็ดีเพราะมันทำให้ฉันเจ็บ ไม่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต แต่ก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้นมาเสมอว่าถ้าไม่มีอารมณ์ความรู้สึกแบบนั้นฉันจะยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ?
หลังจากนี้มันยังคงไม่จบ


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 09:34.