หน้าที่ของคนเป็นลูก

[ลูกที่(ไม่)ดี]

ใครอยากด่ารึว่าอะไรฉันก็เชิญนี้แค่ความในใจของคนเป็นลูกและเป็นลูกสาวคนเดียว สมัยก่อนบ้านเราถือเป็นบ้านหลักหรือก็คือบ้านที่มีปู่ ย่า ตา ยาย ลูกหลานอาศัยอยู่ด้วยกัน แต่ยายก็ทำการแยกบ้านให้ลูกทุกคนที่มีครอบครัวเรียบร้อยจึงเหลือแต่แม่เราที่เป็นลูกสาวคนเดียวจากพี่น้อง7-8คน ต้องอยู่ดูแลตากับยายตามนั้น บ้านเรามีตา ยาย พี่(เป็นลูกของพี่ชายแม่แต่เค้าไม่เลี้ยงยายเลยเอามาเลี้ยงเป็นลูกของยายและเป็นน้องของแม่เรา และมีศักดิ์เป็นพี่เรา)แม่ พ่อ และตัวเราเอง ต่อมาคนในครอบครัวเราก็เริ่มตายและจากกันไปทีล่ะคน ตาเราเป็นมะเร็งตาย ยายเราเป็นโรคคนชรา พี่เป็นโรคสมัยนิยม(แกเป็นกระเทยและใช้ชีวิตได้สุดเหวี่ยงมากโคตรคุ้มเลย) พ่อเราหนีออกจากบ้านพร้อมรถกะบะคันหนึ่ง(เหตุผลที่หนีคือพ่อว่าหาเงินแล้วไม่ได้ใช้หาเข้าครอบครัวก่อนที่ยายจะเสียพ่อก็ขยันทำงานดีน่ะรับจ้างขับรถรับจ้างพอยายเสียพ่อเริ่มไม่ค่อยทำอะไรไม่ทำงานค่ะทั้งงานในบ้านและงานนอกบ้าน พอพ่อหนีไปเราไม่รู้สึกสูญเสียอะไรเพราะปกติพ่อเราไม่เคยช่วยเรื่องอะไรเราเลยสักเรื่อง) เรามาปัจจุบันกันเถอะแม่เราเปิดร้านอาหารตามสั่งมา4ปีแล้วเราก็อยู่ตรงนี้มา4ปี ครอบครัวเราที่เหลืออยู่มีเรากับคุณแม่ 3ปีแรกเราสู้งานทำตั้งแปดโมงเช้าเตรียมของเตรียมร้าน เราทำทุกหน้าที่รับออเดอร์,ทำอาหาร,เสิร์ฟ,คิดเงิน,เก็บโต๊ะ เราทำได้เพราะอายุแค่20ต้นๆเราไม่เรียนต่อเงินทุนที่เอาไว้เรียนพ่อเราเอาไปหมด เราไม่กล้าทิ้งให้แม่อยู่คนเดียว เราต้องอยู่กับแม่แบบเต็มใจ ร้านอาหารของแม่ก็ไม่ใหญ่เป็นร้านเล็กๆที่ใช้พื้นที่หน้าบ้านทำเป็นร้าน มีโต๊ะ8ชุด ไว้ให้ลูกค้านั่ง รับลูกค้าได้ทั้งหมด38คน และถ้าจำเป็นมีโต๊ะเสริมอีก2ชุด แต่คนที่ดูแลโต๊ะและลูกค้าทั้งหมดคือ เราคนเดียว อย่างที่เราบอกไปว่าเราทำอะไรบ้าง รับออเดอร์เสร็จ เราจะบอกว่าแม่ต้องทำอาหารอะไรและเราจะเตรียมของเป็นถ้วยเล็กๆวางไว้ให้แม่ทำเพราะลูกค้าสั่งไม่เหมือนกันเตรียมเสร็จเราก็ต้องทำอาหารในส่วนของเราของต้มและของทอด มันต้องใช้เวลา เราเอาเวลาส่วนนั้นมาเตรียมจานและคอยมองดูแม่เป็นระยะกันพลาด เสิร์ฟก็เราแล้วรีบกลับมาดูเตาและอาหารที่แม่จะทำต่อ ทุกๆอย่างที่ทำความจริงมันสนุกดีน่ะมีจังหวะของมันเอง แต่ทั้งร้านมีแค่เรากับแม่2คน แม่รับแค่งานในครัวช่วงที่มีลูกค้าเข้าเยอะเท่านั้น ส่วนที่เหลือเรารับหมดๆจริงๆต้องบอกว่าร่างกายนี้ไม่ได้หยุดใช้งานตั้งแต่แปดโมงเช้า-จบที่สี่ทุ่ม ส่วนลูกจ้างร้านเราคือ ญาติ ลูกพี่ลูกน้องทั้งหลายมีคนคล่องงานอยู่สามคน คนแรกมีครอบครัวไปแล้วเลยเลิกทำๆงานที่ร้านได้หนึ่งปี และคู่แฝดชาย(เกย์) ทำงานดีแต่ขี้เกียจ งานหนักมันบ่น เดือนหนึ่งมาทำได้สักสาม-สี่วันแค่นั้นแหละ รายรับทั้งหมดแม่เรานับ เราได้รับแค่ค่าจ้างรายวัน ค่าจ้างเราขึ้นอยู่กับวันนั้นขายดีมั้ย ถ้าสามสี่พันเราได้สองร้อยห้าสิบ ห้าถึงเจ็ดพันเราได้สามร้อย กว่าจะได้เพิ่มแต่ล่ะร้อยของบอกเลยว่ามันเหนื่อยมากจริงๆ เราไม่มีสิทธิเถียงสักคำเตือนอะไรก็ไม่ได้ มีแต่โดนด่า วันไหนแม่อารมไม่ดีก็เราอีกล่ะที่โดน เราอยากไปเที่ยวบ้างแต่ไม่มีใครมาทำงานในส่วนของเราได้เลย เงินค่าจ้างแม่เราชอบขอรองเท้ากับกระเป๋าใหม่ตลอดเลย อยากถามแม่ว่าแล้วเงินกำไรที่หาให้แม่เอาไปไหนหมด โดนด่าสิท่านแม่ว่าค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่าน้ำค่าไฟเรารู้อยู่ ค่าของใช้ของกินที่ไม่จำเป็นแต่ก็ยังซื้อมา แล้วบอกเราว่าเงินไม่พอใช้ ทำงานขนาดนี้ยังเงินไม่พอใช้ เหลือแต่ขายตัวกับค้ายาแล้วล่ะ