มองอย่างไร เมื่อสิ่งนั้นมาถึง

[สูงสุดสู่สามัญ]

ปัญหานั้นเกิดขึ้นกับทุกคนไม่เว้นแม้แต่คนเดียว นั้นคือเรื่องจริง ....แต่วิธีการรับมือล่ะแต่ละคนย่อมมีความคิดแตกต่างกันออกไป บางคนใช้สติ บางคนใช้อารมณ์ แต่ผมเองกำลังแยกระหว่างอารมณ์กับสติแทบไม่ออกเพราะ สถานการณ์มันเร่งเร้า ให้ต้องคิดต้องทำอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นจะเกิดความเสียหายตามมา จะลำบากทั้งตัวเราและคนในครอบครัว ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่มีครอบครัวผมเองคงคิดไปอีกแบบ ลึกๆก็คิดว่าไม่น่าพาพวกเค้ามาลำบากเลย... แต่ในความเป็นจริงเมื่อเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเจ้าตัวน้อยแล้วกลับเป็นกำลังที่มหาศาลขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อ เหมือนเป็นการเพิ่มกำลังใจว่าต่อให้เราจะทุกข์ขนาดไหนเราก็ต้องสู้เพื่อรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเขา ให้จงได้แม้มันจะยากลำบากเเค่ไหนก็อย่าหวั่นไหว ต้องใช้สติ และรอบคอบแก้ไขปัญหาไปทีละจุดแยก เรียงลำดับ อดทน รู้จักใช้มากขึ้น บางครั้งมาคิดๆดูแล้วถ้าเหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับผม ผมเองจะไม่รู้เลยว่าผมนั้นจะรับมันได้ไหมในอนาคต หากมันเกิดกับผม สิ่งนี้มันทำให้ผมคิดว่าการที่เราเข้าใจว่าเราทำมาถูกที่สุดของเรานั้นมันเป็นแนวทางที่นำเรามาสู่สิ่งที่เราเรียกว่าเลวร้ายที่สุด ทำไมมันถึงเกิดกับเราล่ะ...เราจะแก้ไขมันอย่างไรล่ะ แต่ถ้าเราแก้ไขได้ล่ะ มันจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน ถึงแม้ว่าวิธีการแก้ไขมันต้องเจ็บปวดใจ บ้างก็ตาม เราต้องอดทนและฝ่ามันไปอย่างรอบคอบ เพราะเมื่อมันเกิดจากเรา เราก็ต้องแก้ไขที่ตัวเราเท่านั้น