พ่อเหมือนไม่เห็นเราเป็นลูก
โพสต์แล้ว: 11 ต.ค. 2019 20:04
ผมเป็นพี่คนโตของบ้านครับ ปกติพ่อผมจะเป็นคนที่สปอยล์น้องชายอยู่แล้ว เวลาน้องชายมีปัญหาพ่อมักจะคอยช่วยเหลือตลอด ยื่นมือเข้าไปตลอด ตอนผมสอบเข้าโรงเรียนมัธยม ผมได้อันดับที่71ของเขต ผมดีใจมากรีบวิ่งไปบอกพ่อที่กำลังทำงาน พ่อบอกแค่ว่า อืมหรอ แล้วก็ทำงานต่อ ปีถัดมา น้องผมสอบเข้ามัธยมเดียวกันไม่ได้ พ่อผมกอดน้องแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรนะลูก แล้วพ่อก็ไปวิ่งเต้นจนน้องผมเข้าเรียนได้ด้วยการฝากเข้า ช่วงม.ปลาย ผมเองไม่ได้อยากเข้าสายวิทย์ แต่พ่ออยากให้เข้า ผมก็ทำตามใจพ่อ เผื่อว่าเขาจะรักผมบ้าง แต่ไม่ได้เป็นแบบนั้นครับ เพราะพ่อผมบอกว่า เนี่ย บ้านข้างๆเนี่ย เป็นเภสัชตั้ง2คน พ่อแม่สบายไปแล้ว ไม่เอาอย่างเขาบ้างหรอ ผมก็บอกว่า ไม่เอาอะ ผมไม่ได้อยากเป็นหมอ ลำบากจะตาย พ่อผมบอกว่า อย่างมึงน่ะ อยากเป็นก็เป็นไม่ได้หรอก เวลาที่ผมท้อใจ ตั้งแต่จำความได้ พ่อไม่เคยถามว่า เป็นไงมั่งลูก เหนื่อยมั้ย แม้กระทั่งตอนล้มสมัยเด็ก เข้าถลอก พ่อบอกเสมอว่า ให้รีบลุก ถ้ามัวแต่นั่งเจ็บ จะไปทำอะไรได้ยังไง พ่อมีแต่คำพูดที่ว่า เมื่อไหร่มึงจะโตซักทีวะ จะได้รีบๆออกมาทำงาน ผมรู้สึกเหมือนเป็นภาระ หรือจริงๆแล้วผมควรจะตายไปครับ