ปัญหาที่ไม่ยอมหาทางแก้

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
ทุกข์ที่ไม่เท่ากัน

ปัญหาที่ไม่ยอมหาทางแก้

โพสต์ โดย ทุกข์ที่ไม่เท่ากัน »

ผมจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 26 แล้วแต่ยังต้องพึ่งคนอื่น ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ใช้ชีวิตแบบไร้จุดหมาย ผมคิดจะตายทุกๆวันทุกๆครั้งที่ผมอยู่คนเดียว แต่ผมทำไม่ได้เพราะผมกลัว ผมกลัวเจ็บ กลัวคนซ้ำเติม กลัวคนเสียใจ ทุกๆครั้งที่ผมอยู่เฉยๆ ผมแม้แต่จะร้องไห้ฟูมฟายยังทำไม่ได้เพราะอายและทำได้แค่นอนน้ำตาร่วงเงียบๆและหลับไป ผมอยากร้องไห้ฟูมฟายอยากตะโกนแต่ทำไม่ได้เพราะชีวิตผมไม่ได้อยู่คนเดียวผมไม่มีความเป็นส่วนตัวและไม่มีบ้านเป็นของตนเอง ผมปรึกษาใครไม่ได้เพราะพวกเขาไม่เข้าใจผมไม่อยากเจ็บช้ำเพราะความสงสารและคำปลอบใจที่ยิ่งทำให้ทุกๆอย่างแย่ลง หรือคำซ้ำเติมโดยไม่ได้ตั้งใจจากคำพูดที่เหมือนจะให้กำลังใจ
ผมไม่ได้เป็นแบบนี้มาก่อน ย้อนกลับไปตอนอายุ 20 ผมลาออกจากงานบริษัท ตอนทำงานช่วงนั้นผมมีความสุขมากที่ทำงานดีมากๆ แต่ผมไม่เข้าใจผมลาออกมาทำไม ผมกลับมาใช้ชีวิตอยู่บ้านไม่เข้าสังคมแต่ผมก็ไม่ได้เครียด ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะเจ้าเพื่อนตัวน้อยของผมที่ผมเลี้ยงเอาไว้ได้ตายจากผมไปหมด อาจเป็นเพราะผมผิดหวังกับทุกๆสิ่งที่เจอ อาจเป็นเพราะผมที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเมื่อเห็นแม่ที่เริ่มมีอาการป่วย หรืออาจเป็นเพราะผมที่เป็นคนไม่ได้เรื่องที้ไม่พยายามในสิ่งที่ตนปราถนา ผมไม่รู้ว่าอะไร แต่ผมเหมือนอยู่ในหลุมดำที่ไม่มีทางออกมาได้ นานวันผมยิ่งถูกดูดลึกลงไปแม้จะมีคนรอบข้างคอยช่วย แค่ผมกลับยิ่งเหมือนจมลึกลงไปในหลุมนั้น ผมเศร้า ผมเศร้ามากๆผมคิดถึงแมวที่ตายจากไปทุกๆตัว ผมคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่เคยทำในอดีต และผมเจอแต่ความผิดหวังที่มันถาโถมเข้ามาเรื่อยๆไม่ว่าเรืองอะไร ผมปราถนาที่จะตายจริงๆหรือแค่ผมผิดหวังในชีวิตจากความไม่พยายามของผมกันแน่
ผมเป็นแค่ loser ชอบดูถูกตัวเอง และผมคงหลุดพ้นจากหลุมดำไม่ได้


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 05 พ.ค. 2020 17:58.