หน้า 1 จากทั้งหมด 1

เงิน

โพสต์แล้ว: 26 เม.ย. 2021 03:24
โดย เด็กคนนึง
คือเรียกมันมีอยู่ตั้งเเต่ที่เราขึ้นม.6ก็รู้สึกว่าเเม่งไม่มีอะไรดีเลยอ่ะมีเเต่ความเครียดหลักๆเลยคือเรื่องเงินค่ะ ต้องบอกก่อนว่าพ่อเเม่เราเคยบอกว่าเนี่ยหนูอยากเรียนอะไรก็เรียนไปเลยนะพ่อเเม่สนับสนุนหนู เราในตอนนั้นเรารู้สึกดีมากเพราะคิดว่าไม่ต้องถูกบังคับให้เรียนคณะที่ไม่ชอบ
เเต่พอเอาเข้าจริงๆ มันไม่ใช่เเบบที่คิดไว้เลย เราติดมหาลัยเหนือสุดของประเทศด้วยโครงการMOU เมื่อเดือนที่TCASให้กดยืนยันสิทธิ์ เราสมัครเเค่ที่เดียวเเละได้เลย จึงต้องจ่ายเงินค่าเเรกเข้าเป็นจำนวน10000บาทท้วน เราไม่เคยถามพ่อเเม่ว่ามีมั้ยเพราะคิดว่าเนี่ยถ้าพ่อเเม่พร้อมที่จะสนับสนุนเราเรียนอะไรเเสดงว่ามันต้องมีเงินตรงส่วนนั้นรองรับอยู่เเล้วเป็นเงินเข้ามหาลัยของเรา เเต่เงินตรงส่วนนั้นกลับไม่มีหาเอาดาบหน้าจริงๆหาเมื่อต้องใช้จริงๆ เราผิดหวังมากในวันที่ต้องจ่ายเเล้วเราไม่ได้จ่ายนั้นเหมือนฝันร้าย เเม่เราระบายกับเราบอกว่าเเม่ก็ไม่มีเหมือนกัน ในใจตอนนั้นมันเหมือนหล่นมาที่ตาตุ่ม เราเสียใจมากเราเกือบต้องเสียมหาลัยไป เเต่โชคช่วยไว้ที่มีการผ่อนผันได้ ถัดจากเรื่องนั้นมาก็เรื่องค่าเทอมของเราเเละน้องสาว พ่อเเม่ค้างค่าเทอมไว้เยอะพอสมควร ตอนนี้ ณ เวลานี้ เรากลัวว่าจะไม่จบ ม.6 มากๆ เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม เราเครียด พอเราถามหรือพูดคุยเรื่องเงิน พ่อเเละเเม่ก็จะเปลี่ยนอารมณ์สีหน้าเเววตาทุกอย่าง คำพูดที่ใช้ เมื่อต้นปีที่ผ่านมาเเฟนของเราได้ส่งนาฬิกามาให้บอกว่าเก็บไว้เป็นที่ระรึกรักษาดีๆนะ เราดีใจมากเพราะนั่นเป็นนาฬิกาเรือนโปรดของเเฟนเราเค้ารักของเค้ามากเเต่กลับเลือกที่จะฝากไว้ให้เรา สามวันให้หลัง เเม่เรียกเรามาคุยล่ะบอกว่า เเม่ไม่มีเงินให้เราไปโรงเรียนนะ เราเป็นเด็กม.6เป็นช่วงเก็บคะเเนนค่ะเราจึงไม่อยากหยุดโรงเรียน เอาอีกเเล้วค่ะความรู้สึกไม่มั่นคงนี่อีกเเล้วทำให้เราไม่อยากอยู่กับพ่อเเละเเม่มากขึ้นเข้าไปอีก เเม่ขอเราให้เอานาฬิกาที่เเฟนส่งมาให้ไปจำนำ ตอนนั้นบอกได้ว่าโกรธมาก นั่นเป็นทางเดียวที่จะทำให้เรามีเงินไปโรงเรียนได้เราจึงยอมเเละไปขอโทษเเฟนที่ไม่สามารถรักษาไว้ได้ ตอนที่เเฟนรู้เเฟนก็เงียบไปเลยสักพักเค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรนะ ตอนนั้นเรารู้สึกผิดในใจมาก เรื่องเงินถาโถมเข้ามาเรื่อยๆเเม่ของเราก็เริ่มพูดเรื่องให้เราไปทำงาน เราก็อยากทำงานช่วยพ่อเเละเเม่เหมือนกันนะคะ จะได้มีเงินไปจ่ายค่าเทอมให้เร็วที่สุดเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ เรามานั่งคิดๆดูเเล้วถ้าเเม่ไม่พร้อมก็ไม่ควรให้ความหวังเราตั้งเเต่เเรกมั้ยเรารู้สึกเเย่เเละไม่ดีเลยค่ะตลอดเวลาที่่ผ่านมา เราเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ล่าสุด เราตัดสินใจถามเเม่ว่าก่อนเราจะไปเรียนมหาลัยเราขอนาฬิกาของเเฟนเราคืนได้มั้ย เเม่เรากลับบอกเราว่า เราก็ทำงานเก็บเงินคืนเอาสิ เดือนนี้ต้องผ่อนรถถ้าไม่ผ่อนรถก็จะโดนยึด รอเขามาตัดไฟเลยล่ะกัน เเละอื่นๆอีกมากมาย เราอยากถามพ่อเเละเเม่มากถ้าทำไม่ได้อยากที่พูดจะให้ความหวังทำไมตั้งเเต่เรกพอมีปัญหาก็มาเเชร์มาเล่าให้เราฟังพาลทำเราเครียดไปด้วยอีก เรารู้สึกว่าเรามองเเม่เปลี่ยนไปเยอะมากเราผิดหวังกับเเม่เยอะมาก ตกเป็นตะกอนชั้นๆสะสมไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็มีเผลอคิดบ้างว่าถ้ามีโอกาสเราก็อยากจะขอไปไกลๆจากเเม่ ไม่ใช่ไม่รักเเต่มันไม่อยากอยู่ด้วย ไม่มีความมั่นคง บอกไว้ก่อนว่าเราไม่เคยยุ่งเรื่องการเงินของเเม่เลย เรามีเงินเราก็ให้เเม่ตลอดบอกเสมอว่าเงินส่วนนี้คือของเรานะ เราจะเก็บไว้ใช้บ้างเป็นเงินที่หามาเอง เเต่พอเราจะใช้เงินตรงนั่นส่วนที่เป็นของเรากลับไม่มีค่ะ ไม่มีอะไรเลย เราเครียดมาก เครียดจนไม่อยากจะอยู่ที่บ้านหลังนี้อีกเเล้ว อยากจะเรียนไกลๆไปให้ไกลๆไปเลย ถึงเค้าจะคนที่เลี้ยงดูเรามาเเต่เค้าก็ทำร้ายเราทางอ้อมเช่นกัน ตอนนี้เราเอาเเต่โทษตัวเอง เราพยายามมองโลกในเเง่ดีเเล้ว เเต่เเม่เเละพ่อก็ทำให้โลกของบิดเบี้ยวไปหมดเเล้วค่ะ ล่าสุดเห็นข่าวเด็กม.6เหมือนกันฆ่าตัวตาย เราก็ได้เเต่ยืนฟังเงียบๆอดยอมรับไม่ได้ว่าเคยคิดเเบบนั้นเหมือนกัน