เราไม่รู้หรอกว่าความรักมันคืออะไร แต่รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกอยากมีคนคนนี้ในชีวิตของเรา
เริ่มต้นเจอคนนี้ เราเจอพี่เขาในช่วงกีฬาสีของโรงเรียน ประมาณต้นเดือนธันวาคม 63
เหมือนวันนั้นจะเป็นวันซ้อมใหญ่ของรร. เพื่อนสะกิดให้ดูว่า พี่คนนี้หล่อมากเลย
อะไรแบบนี้ เราก็มอง เออ หล่อจริงวะ พี่เขาใส่เสื้อสีดำ กางเกงสีดำ รองเท้าสีดำ
เรียกได้ว่าออลแบล็ก ด้วยความที่เรานั่งอยู่บนสแตน เลยมองเห็นพี่เขาง่าย
ตอนที่พี่หลีดซ้อมกัน เหมือนจะมีท่าท่าหนึ่งที่เราเห็นพี่เขาทำ เราเลยร้องและทำตาม
เราไม่รู้หรอกนะ ว่าพี่เขามองใคร แต่นางมองขึ้นมาและพี่เขาก็ยิ้มให้อ่ะ
แล้วเราเป็นคนที่แพ้รอยยิ้มมากๆ
เรียกได้ว่า ช็อตนั้นคือตายไปแล้วรอยยิ้มมีเสน่ห์มากจริงๆ
จนถึงวันกีฬาสี พี่เขาเป็นหลีดก็ต้องนั่งทานข้าวอยู่ใต้สแตน
แต่เราต้องทานอยู่บนสแตน หลบแดดหันเข้ามา มันก้อจะมีช่องที่สามารถมองลงมาได้
เรากับเพื่อนเลยทำการมองพี่เขาทานข้าวอย่างมีความสุข เรียกว่าจ้องดีกว่านะ
เหมือนพี่เขาจะรู้ตัวแหละมั้งเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พยายามไม่มีพิรุธแล้ว
หลังจากวันกีฬาสี เราก็ไปตามส่องพี่เขา ช่วงเรียนตึกเดียวกัน ก็ทำเป็นเดินผ่าน
ขอแค่เห็นหน้าก็ยังดี มีวันหนึ่งที่เราเรียนพละเสร็จ คาบนั้นเหมือนครูไม่มา
เรากับเพื่อนทั้งกลุ่มไปห้องพยาบาลกัน ซึ่งเราคิดว่าพี่เขาน่าจะเพิ่งตื่นมารร.
เเล้วเพื่อนก็เรียกชื่อพี่เขา พี่เขาก็หันสิคะ แต่พี่เขาๆม่รู้หรอกว่าเป็นเรา
เราเริ่มคุยกับพี่เขาตอนปลายเดือนมกรา เรียกได้ว่าช่วงนั้นไม่เคยคุยต่อหน้าเลย
คุยแต่ในแชทอย่างเดียว
วันที่เราต้องแข่งกีฬาสีของสายชั้น
เพื่อนก็ไปชวนพี่เขามาเชียร์เรา แถมยังเอาน้ำมาให้อีก ตบไหล่เรา แล้วบอกว่าเก่งมากๆ
บอกเลยว่าเราร้องไห้เลยนะ แบบพี่เขามาดูจริงๆ
เราก็คืดว่าพี่เขามีใจแหละ แต่เหมือนเรามโนไปเองจริงๆ
เราก็เผื่อใจไว้อยู๋แล้วนั่นแหละ สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องนี้
เราก็คุยมาเรื่อยๆจนจะเข้าเดือนที่สามแล้ว แบบแค่ในแชทจริงๆเลย
วันเกิดเรา เราแค่อยากให้พี่เขาแฮปปี้เบิร์ดเดย์บ้างแค่นั้น
ก็เหมือนจะเป็นวันที่เราร้องไห้เพราะเรื่องนี้แหละ
เพราะเราไม่มีโอกาสเป็นมากกว่าน้องสาวเลย พี่เขาไม่ได้ต้องการเลย
พี่เขามีความสุขโดยที่เราไม่ต้องเข้ามาเติมเต็มก็ได้
ของจริงเลย ดูเหมือนมีความหวังแต่ก็อย่างว่าแหละ หวังมากเจ็บมาก
คงปิดเรื่องความรักแรกได้อย่างสมบูรณืแล้วแหละ
กับคนคนนี้เราคงทุ่มเท และคลั่งรักมากที่สุด