เราควรเกิดมาจริงๆหรอ

[น้ำ]

เอ่อ...นี้เป็นครั้งเเรกเลยที่ลองมาเขีบนอะไรเเบบนี้
จริงๆเราค่อนข้างรู็สึกเเย่มาหลายปีเเล้วละ เเต่เเค่เรารู้สึกว่าช่วงนี้มัจะมีบ่อยมากๆเลย จนมันคงนถึงที่สุดเเล้วมั่งที่เรารู้สึกไม่ดี มันเป้นปัญหาครอบครัวอ่ะที่เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเเก้ปัญหานี้ยังไง เราเป็นลูกสาวคนโตเเละหลานสาวเเค่คนเดียว พ่อกับเเม่เรามีเราตอนที่พ่อยังเรียนหมาลัยอยู่ ครอบครัวของพ่อไม่ค่อยปลื้มเเม่เท่าไร เพราะเเม่เป็นคนที่ดื้อเเละก็ค่อนข้างเเรงเเต่จริงๆเเม่ก็มีมุมที่ดีนะ ฉันเเค่ไม่รู้ว่าครอบครัวพ่อฉันเคยเห็นบ้างหรือเปล่า หลังจากพ่อกับเเม่คลอดน้องชายของฉันพวกเขาก็เลิกกัน ปู่กับย่าเป็นคนพาฉันไปเลี้ยงเเละให้น้องอยู่กับเเม่ส่วนพ่อก็ไปเรียนต่อ ตอนเด็กๆฉันไม่ได้รู้สึกเเย่มากนักกับการที่จะอยู่กับพ่อหรือเเม่มั้ย? เพราะฉันก็มีความสุขกับการใช้ชีวิตอยู่กับปู่เเละย่าดี พวกเขาเติมเต็มให้ฉันได้เป็นอย่างดี เเม่เองก็คอยมาเยี่ยมอยู่ตลอดอาจไม่ได้บ่อยนักเเต่ก็พยายามเท่าที่จะทำได้ ส่วนพ่อฉํนไม่เเน่ใจนักว่าตอนเด็กๆได้เจอเขากี่ครั้งกัน ฉันไม่ค่อสนิทกับพ่อตัวเองเท่าไรนัก ซึ่งมันก็ค่อนข้างเศร้านะเพราะว่าฉันเองก็อย่างมีความรู้สึกเหมือนเด็กคนอื่นๆเหมือนกัน จนฉันอายุ12 พ่อของฉันก็เเต่งงานใหม่เขามีลูกอีกคนซึ่งก็คือน้องชายต่างเเม่ของฉัน ฉันไม่ได้ซีอะไรเพราะส่วนตัวเเล้วฉันคิดว่าทุกคนควรจะมีชีวิตในเเบบที่ตัวเองอยากมีหรืออยากทำ เพื่อที่จะได้มีความสุขดั่งนั้นการที่เขาจะเเต่งงานใหม่เลยไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับฉัน เเต่หลังจากนี้เเหละคือจุดเริ่มต้นของความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันรู้สึกตอนนี้เลย เเม่เลี้ยงของฉันเขาก็น่ารักดี เเต่ก็นะเเม่ทุกคนย่อมรักลูกตัวเองมากที่สุดถึงจะบอกส่าไม่ได้สองมาตราฐานก็เถอะ ซึ่งฉันก็เข้าใจได้ไม่ได้รู้สึกเเย่อะำรขนาดนั้นหรอก เธอเป็นสาวทำงานที่บ้านมีธุรกิจหลายล้าน เลยทำให้ไม่ทมีเวลาเลี้ยงลูก เเละกลัวว่าถ้าจ้างพี่เลี้ยงก็อาจเลี้ยงลูกได้ไม่ดีนักเธอขอให้ย่าเป้นคนไปเลี้ยงน้องให้ ตอนนั้นย่าเองก็คงคิดหนักอยู่เพราะย่าไม่เคยไปที่อื่นนานขาดนั้น เเม่เลี้ยงสัญญาว่าเเค่เลลี้ยงน้องจนเข้าเรียนอนุบาลก็พอเเล้ว ย่าเลยตอบตกลงตอนนั้นย่าเดินมาบอกฉัน่ว่่าจะไม่อยู่ปีสองปีเพราะต้องไปเลี้ยงน้อง ย่าบอกว่าฉันโอเคมั้ย ตอนนั้นด้วยความที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังโตขึ้นฉันควรเข้าใจผู้ใหญ่ให้มากขึ้น ฉันเลยบอกย่าไปว่าฉันโอเค เเต่สุดท้ายก็เเอบไปร้องไห้ในห้องน้ำอยู่ดี ฉันคิดว่าก็คงจะไม่เเย่มากนักหรอกเเค่ไม่นานทุกอย่างก็จะปกติเอง จนปู่มาบอกว่าจะให้ฉันย้าไปเรียนที่ต่างจังหวัดไปอยู่กับป้าพี่สาวของพ่อฉัน ป้าฉันเเต่งงานเเละก็มีลูกชายซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน 2 คน ฉันใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขาตั้งเเต่ตอนนั้นเเหละ มันมีหลายอย่างที่ยากสำหรับฉันมากพวกเขาถูกเลี้ยงมาเเบบทหาร เพราะสามีของป้าเป็นทหาร ฉันเองก็พยายามที่จะปรับตัวเเต่ก็มีหลายอย่างที่ยากมากสำหรับฉันเพราะ ตลอดเวลาที่ย่ากับปู่เลี้ยงฉันมาพวกเขาให้อิสระในการทำสิ่งต่างๆกับฉัน อาจมีกรอบบ้างเเต่ก็จะไม่ได้อะไรกับฉันขนาดนั้น เเต่หลายครั้งที่พวกเขาทำเหมือนกับว่าฉันเป็นเพียงภาระที่เอามาเท่านั้นฉันเข้าใจว่าพวกเขาเอาฉันมาเพราะว่า ย่าเป็นคนขอร้องคนภายนอกมองดูก็อาจรู้สึกว่าพวกเขาดูเเลฉันดีมาก มันก็ถูกอยู่เเต่ว่าก็มีหลยครั้งที่พวกเขาใช้คำพูดรุนเเรงกับฉัน มันเเย่มาก บ้างอย่างที่พวกเขาทำก็เเย่มากเช่นเรื่องการไปให้อาหารหมาจร ฉันเป็นคนชอบสัตว์มากเเละก็ชอบให้อาหารหมาจรมากๆ มีอยู่วันหนึ่งพวกเขารู้เลยเรียกฉันไปต่อว่า พวกเขาบอกว่าฉันทำเพราะอยากสร้างภาพอ่อยผช นั้นมันเเย่มากฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะคิดเเบบนั้นกับฉัน หรือการใช้คำที่มันรุนเเรงมากๆกับฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกเเย่มาก เเล้วก็เวลาที่ลูกๆของพวกเขาทำไม่ดีใส่ฉันพวกเขาเลือกที่จะนิ่งเฉยเเต่กับฉันมันไม่เป็นงั้นเลยเมื่อไรที่ฉันตอบโต้ หรือทำผิดเล็กๆน้อยๆพวกเขาจะทำเหมือนว่านั้นคือเรื่องที่เเย่มาก ฉันทนอยู่เเบบนั้นมา ตั้งเเต่มัธยมต้นจนถึงม.ปลาย จะบอกว่าตอนนั้นที่ยึดเหนี่ยวของฉันคงเป็นเเฟนของฉันมั่ง เขาดีมากจริงๆนั้นเเหละฉันไ่ได้อยากอวยเขาหรอกนะเเต่เขาดีมากจิงๆ ที่ผ่่านมาเขาทำให้ฉันผ่านเรื่องพวกนั้นมาได้เเต่เเล้วก็สุดท้ายต้องเลิกกันเพราะที่บ้านเขาเห็นว่า การคบกับฉันต่อไปในอนาคตมันก็คงจะมีเเต่เรื่องเเย่ๆเท่านั้นที่สำคัญครอบครัวเขาเห็นว่าฉันกับเเฟนของฉันต่างกันเกินไปเราเลยเลิกกัน พอเป็นเเบบน้ันการใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวนี้โดยไม่มีเซฟโซนอีกต่อไปมันเเย่มาก พวกเขาบอกว่าฉันคือเด็กที่พ่อกัเเม่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดมาด้วยว้ำมันเเย่มากกับการต้องทนอยู่เเบบนี้ ฉันไม่เเน่ใจว่าฉันพอจะทำอะไรได้บ้างเเต่ก็คาดหวังว่ามันจะมีอะไรทำใ้ทุกอย่างโอเคขึ้นบ้าง

[SVT17]

เก่งมากๆเลยนะคะที่ผ่านมาได้ขนาดนี้ เค้าไม่อยากให้เธอคิดว่าเธอเกิดมาด้วยความผิดพลาด เธอเกิดมาด้วยความตั้งใจ และเกิดมาด้วยความรักของพ่อแม่ ถึงแม้สุดท้ายเค้าจะไม่รักกันแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าตอนมีเธอเค้าไม่รักกันนะคะ ส่วนเรื่องครอบครัวนั้นที่เธอต้องอยู่ด้วย เค้าเข้าใจว่ามันยาก มันเหนื่อย แต่ถ้าเธอไม่ไหวลองโทรคุยกับคุณปู่คุณย่าดูมั้ยคะ เผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้น ถ้าวันไหนที่บ้านนั้นเค้ารังแกเธอ หรือทำให้เธอเสียใจ ลองถอยออกมาดีมั้ยคะ พยายามไม่เข้าใกล้เค้า ให้บ้านนั้นเป็นแค่ที่นอน ไม่ให้ความสำคัญกับพวกเค้า ถ้าวันไหนเหนื่อยก็ไปหาเพื่อน คุยเล่นกับเพื่อน เค้าเชื่อว่าซักวันเธอจะได้มีชีวิตที่มีความสุข ได้ยิ้มมากกว่าที่เคย ได้มีครอบครัวที่ให้พลังบวกซึ่งกันและกัน ได้อยู่กับคนที่รัก เค้าขอให้ทุกๆวันเธอมีแต่ความสุขนะคะ เจอแต่คนดีๆเข้ามาในชีวิต ให้กำลังใจตัวเองบ่อยๆเลยนะคะคนเก่ง