วันนี้เราจะมาเล่าเรื่อง ความรักของเรา
เราเคยคบผู้ชายคนหนึ่ง เรารักเค้ามาก เรารู้จักเขาวันที่ 18 กันยา 2009 ตอนที่เราคบกับเค้าทำให้เรามีความสุขมาก จนเราไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับใคร ไม่เคยคิดแม้แต่จะนอกใจ พอเราคบกับเขาได้สองปี เค้าก็โดนจับ เค้าก็ได้ย้ายไปอยู่ในเรือนจำ เป็นระยะเวลาสองปีกว่า เกือบสามปี ตอนนั้นฉันกับเขา ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ฉันก็ยังรอเค้า รอแบบไม่รู้ว่าถ้าเขากลับมาเค้าจะเลือกฉันไหม เรียกได้ง่ายๆรอแบบไม่มีความหวัง ตอนที่เค้าไม่อยู่ ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหา ฉันก็แล้วแต่คิดถึงเขา อยากมีเขาอยู่ข้างๆ 2ปีกว่าที่ไม่ได้ติดต่อกัน วันนึงก็มีเบอร์แปลกโทรมา เค้าบอกว่าเขาคือคนที่ฉันรอตอนแรกฉันไม่เชื่อเค้า ฉันคิดว่ามีคนแกล้งฉันแต่พอเค้าเรียกชื่อ นน้องสีที่เขาตั้งให้ฉันฉันรู้สึกดีใจมากจนร้องไห้แต่ตอนนั้นเค้ายังไม่ได้ค่ะ เค้าบอกเค้าใกล้จะออกแล้ว อีกประมาณครึ่งปีเค้าบอกเค้าได้ย้ายมาอยู่เรือนจำพิเศษเค้าเลยแอบใช้โทรศัพท์ พอถึงวันที่เขาได้ออกมาสู่โลกภายนอก เราสองคนก็กลับมารักกันเหมือนเดิม เราก็คิดว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้แต่มันไม่เป็นแบบนั้น พอเขาออกมายังไม่ถึงสามเดือนฉันก็ต้องเลิกกับเขา ทั้งๆที่ฉันรักเขามาก ฉันทะเลาะกับเขาเค้าตามง้อฉันประมาณหนึ่งอาทิตย์แต่ฉันทำเป็นเล่นตัว จนเขาออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อนแล้วได้รู้จักกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเจอกันในวงเหล้าเค้าพาผู้หญิงคนนี้มานอนบ้านด้วยคืนที่เค้าพามาฉันโทรไปหาเขามีผู้หญิงรับสายฉันรู้สึกตกใจมากฉันถามผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วแฟนฉันมีไหนเด็กคนนั้นตอบฉันบอกแฟนฉันนอนแล้ว ความรู้สึกฉันตอนนั้เหมือนล้มทั้งยืน ไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้ รู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย เพราะเช้าวันต่อมา
เขาก็ไม่ติดต่อมาหาฉัน จนวันที่ 13 พฤษภาคม 2013ฉันก็รู้ข่าวว่าเค้าจะแต่งงาน กับผู้หญิงคนนั้นฉันรู้สึกเสียความรู้สึกมาก ที่เด็กนั้นรู้จักแค่หนึ่งอาทิตย์ เค้าก็ได้แต่งงานกัน ส่วนฉันคนที่รอเขาอยู่เคียงข้างเขามาตลอดต้องกลายเป็นคนถูกทิ้งต้องหลีกทางให้ทั้งๆที่ไม่เต็มใจ ที่จริงทางฝ่ายชายไม่ได้อยากแต่งงานเลยแม่ทางฝ่ายชายก็ไม่เห็นด้วยแต่ทางฝ่ายหญิงไม่ยอมเขาเลยต้องแต่ง เขาบอกเราขอเวลาสักระยะเขาจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นเราก็รอได้ประมาณ1เดือนก็ได้ข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นท้อง เรารู้สึกเสียใจมากเราเลยบอกผู้ชายว่าอย่ามายุ่งกับเราอีกเลย เราบอกว่าเราเกลียดเขา(ทั้งๆที่เรายังรักเขาอยู่)ที่เราพูดไปแบบนั้นเพราะเราไม่อยากให้เด็กที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาไม่มีพ่อเราคิดว่าเราเป็นคนถอยดีกว่า เราพยามทำใจตัดใจจากเขาแต่เราก็ทำไม่ได้ จนมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมานานแล้วตั้ง3ปีกว่า ฉันยังเริ่มต้นใหม่ยังไม่ได้เลย ไม่ใช่ไม่ใครเข้ามาแต่ฉันไม่ได้รู้สึกชอบเหมือนยังไม่เปิดใจทุกครั้งที่ฉันคุยกับคนใหม่ฉันก็นึกถึงเขาขึ้นมาพอฉันนึกถึงเขาฉันก็จะปฏิเสธคนที่กำลังคุยด้วยทุกทีไม่รู้เป็นเพราะอะไร ทุกวันนี้ฉันก็ยังรักเขาอยู่ ฉันอยากเป็นคนที่เคียงข้างเขาดูแลเขา แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ได้แค่แอบดูอยู่ห่างๆ มันทรมานมาก. ฉันควรทำยังไงดีคะ
เรื่องนี้มันเหมือนฝันร้ายของฉันเหมือนรอยแผลเป็นที่คอยตอกย้ำฉันตลอดเวลา